با اشک ، مژه چشم هايم را آب و جارو مي کنم ،

تا مگرقدمگاه تو شود

و در غروب غم انگيز چشمانم سمات را زمزمه مي کنم .

و اشک حسرت مي ريزم .

بيا تا در حريمت بياسايم ,

با گريه هايت همنوا شوم،

سر بر شانه بغض بگذارم و مثل ابر بهار گريه کنم و دانه هاي مرواريد

چشمانت را در صدف نگهداري کنم .

اي سوار سبز پوش لحظه هاي من !

مي دانم که روزي مي آيي و پرستو هاي مهاجر را بر شاخسار آرامش ،

 ما وا مي دهي اي خوب !

ديگر نمي توانم اشکهايم را ،

در چاه چشمانم اسير کنم ،

باران اشکم را بر سجاده نيازم جاري مي کنم که اشک ،

مهر استجابت دعاست .

اي زلال عصمت ، آتش معصيت در وجودم شعله ور است ،

بر من ببار و تطهيرم نما ،